مرضیه دانیالی ::
شنبه 87/12/24 ساعت 12:15 عصر
احمدرضا احمدی 4شنبه گذشته در مراسم بزرگداشتش که کانون پرورش فکری برگزار کرده بود، در مورد جایزه نوبل ادبیات کودکان(هانس کریستین اندرسون) حرف هایی زد که به اضافه چهره آرام و لحن شیرینش برای همیشه تو ذهنم می مونه:
«این روزها گفتند که به من جایزه کریستین اندرسون را می دهند، -یکی از حسن های پیری اینه که آدم نه تعجب می کنه و نه براش پیروزی و شکست ها مطرحه- من تا الآن اگر هم جایزه ای گرفتم در ایران و از دست هم وطن های خودم گرفتم و آرزو دارم اگر این جایزه رو به من دادند این سلامت نفسی که الآن دارم از بین نره چون آدم دچار نفرت و نخوت می شه.
با خودم این روزها می گم اگر جایزه اندرسون رو بردم افتخاریست برای کشورم این را بدون ریاکاری می گم. این جایزه می تونه به جوانانی که الآن در کار ادبیات کودکان هستند امید دهد که روزی هم نوبت آنها خواهد شد اگر هم جایزه را نبردم من دوباره همان زندگی خودم رو ادامه می دهم و به نسل بعد از خودم می گویم باید حوصله مدام داشته باشید، کار کنید کار کنید تا به خلاقیت برسید.
اگر جایزه را نبردم دوباره همان احمدرضا احمدی هستم که جدی ترین مسائل جهان رو به شوخی می گیرد و صبح زود از خواب برمی خیزم، ظرف ها رو می شویم سطل خاکروبه رو خالی می کنم پشت همان میز شیشه ای که هم میز نهار خوری ماست و هم میز تحریر می نشینم و برای کودکان شعر می نویسم، سی دی هایی که بابک احمدی برام ضبط کرده گوش می کنم و نوارهای جلیل شهناز و هوشنگ ظریف رو گوش می دم....»
تدبیر دوای درد ما کن()
