دوست عزيز! من كاملا اين حس زيباي شما رو درك مي كنم. روزهاي آخر ترم 8 (خرداد 1382) براي من كه اتفاقا هم دانشكده اي و هم رشته شما هستم، همين قدر غمناك!! -يا چيزي شبيه اين واژه- بود. قدر روزهاي آخر رو بدون.
و در پايان اينكه ياد اين شعر بسيار زيبا از دكتر قيصر امين پور افتادم :
حرف هاي ما هنوز ناتمام...
تا نگاه مي کني:
وقت رفتن است
باز هم همان حکايت هميشگي!
پيش از آنکه باخبر شوي
لحظه عزيمت تو ناگزير مي شود
آي...
اي دريغ و حسرت هميشگي!
ناگهان
چقدر زود
دير مي شود!
